Forum GAYLAND
Najlepsze opowiadania - Zdjęcia - Filmy - Ogłoszenia
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy  GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

W zdrowiu i w chorobie
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4, 5, 6  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum GAYLAND Strona Główna -> Same przysmaki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
inny-91
Dyskutant



Dołączył: 22 Mar 2009
Posty: 79
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz

PostWysłany: Sob 0:26, 18 Lut 2012    Temat postu:

fajnie sie czyta, czekam na kolejna część

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
vergilius
Admin



Dołączył: 14 Lut 2012
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Skąd: Festung Breslau

PostWysłany: Sob 10:50, 18 Lut 2012    Temat postu:

Cześć chłopaki!
Dzięki za przychylne opinie, nie spodziewałem się, że moje życie może być dla kogoś tak interesujące

Zaniedbuję przez to wszystkie swoje obowiązki, ale co tam. Kolejny odcinek już dziś wieczorem Very Happy


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Skrzydlaty69
Adept



Dołączył: 03 Lut 2012
Posty: 50
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Koło

PostWysłany: Sob 21:46, 18 Lut 2012    Temat postu:

Miała być następna część ;>

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
vergilius
Admin



Dołączył: 14 Lut 2012
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Skąd: Festung Breslau

PostWysłany: Sob 21:55, 18 Lut 2012    Temat postu:

Cierpliwości, będzie za jakieś 20-30 minut Wink (1)

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
vergilius
Admin



Dołączył: 14 Lut 2012
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Skąd: Festung Breslau

PostWysłany: Sob 22:25, 18 Lut 2012    Temat postu:

Odcinek 4

Ten tydzień bardzo mi sie dłużył. Od piątego dnia nie bolał mnie już tak bardzo kark więc mogłem pozwolić sobie na siedzenie przy komputerze. Otworzyłem Facebooka, zobaczyłem chyba z 7 powiadomień i jedno zaproszenie do grona znajomych - od Adriana. Wysłane 4 dni temu - A więc wysłał je do mnie z mojego komputera kiedy u mnie był. Jakie to romantyczne. -pomyślałem rozmarzając się niemiłosiernie.

Resztę tego pięknego popołudnia spędziłem dokładnie studiując jego profil zdjęcie po zdjęciu, linijkę po linijce. Szczególnie zdjęcia przypadły mi do gustu. Większość nie była specjalna, były takie które przedstawiają go grającego w piłkę, na rodzinnym grillu, z jakimiś znajomymi przy piwie. Ale jedno zwróciło moją uwagę i patrzyłem na nie przez dobre 20 minut. Spoglądał z niego na mnie Adrian, w samych obcisłych slipkach-kąpielówkach. Był cudowny, idealny, perfekcyjny. Stał nad jeziorem prezentując swoje piękne ciało. Nie był szczupły, ale nie był też przesadnie muskularny. Złoty środek, proporcje jak u Apolla, albo u Dawida Michała Anioła. Słodkie wcięcie na brzuchu, prowadzące do strefy, która najbardziej przyciągała mój wzrok. Dobrze, że kąpielówki nie były czarne tylko niebieskie. Dzięki temu wypuklenie było dobrze widoczne. Jego przyrodzenie, tak jak w przypadku całego ciała, było takie naturalne. Nie za duże i nie za małe.
Jednym słowem - ideał. Popuściłem wodze fantazji i wyobrażałem sobie nas, w różnych miejscach i w różnych pozycjach (If you know what i mean).

Z głębokiego zamyślenia brutalnie wyrwał mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Tudum.
-No w końcu, już myślałem, że mnie nie zaakceptujesz-napisał Adrian
-Przepraszam, dopiero teraz włączyłem komputer.-odpisałem.
-Jak się czujesz ? - zapytał troskliwie Adrian
-Coraz lepiej. Kark boli mnie już słabiej. W poniedziałek będę w szkole - udzieliłem szczerej odpowiedzi.
-A głowa? - dociekał.
-Czasami boli, czasami nie. Ale nie przejmuj się tak mną, powiedziałem przecież że pójdę do lekarza jak zdejmą mi kołnierz. - odpowiedziałem
-Mam nadzieję.
-Dlaczego już mnie nie odwiedziłeś ? - zmieniłem temat
Minęła dłuższa chwila zanim odpisał.
-Nie wiedziałem czy mogę. Nie wiedziałem czy mnie chcesz, czy mnie lubisz. - odpisał, a ja uszami wyobraźni słyszałem ten jego skruszony głos.
-Jak tylko cię spotkam to dostaniesz w łeb. Nie pamiętasz jak się dobrze bawiliśmy ? Dawna się tak nie uśmiałem, a takich długich rozmów nie przeprowadzałem nawet z moimi przyjaciółmi! - odpisałem trochę zdenerwowany
Znów na odpowiedź musiałem czekać ze 3 minuty.
-Mam piwo. Mogę być u ciebie za 40 minut. Jeżeli chcesz oczywiście... - wysunął niewinnie propozycję.
-Jeszcze się pytasz? Czekam! -odpowiedziałem i wyłączyłem komputer.

Nauczony doświadczeniami poprzednich odwiedzin posprzątałem pokój i ubrałem się w jakieś nowe ładne ubrania. Ostatnio jak u mnie był, to ja wyglądałem jak łachmaniarz, a on jak grecki bóg. Ale było mi wstyd! Popryskałem się ładnymi perfumami i czekałem na mojego wyjątkowego gościa.

Przyszedł punktualnie. Otworzyłem drzwi. Po raz kolejny zaskoczył mnie swoim ubiorem. Tym razem miał na sobie czarne jeansy, bluzę z kapturem i szare buty firmy Adidas. Tak sobie teraz myślę, że na nim każde ubranie wygląda świetnie.
-Wejdź proszę - wypaliłem od razu nie czekając na powitanie.
Gdy wszedł wyciągnął do mnie dłoń, a ja ją uścisnąłem. Miałem potężną ochotę go przytulić, ale wyglądałoby to bardzo podejrzanie. -Poczekam. Może na pożegnanie. - pomyślałem.
-Schowasz? - zapytał wyciągając do mnie rękę z torbą.
-Jasne - wziąłem od niego torbę dotykając przy tym jego ręki. Spojrzał na mnie, a ja na niego. - Wiesz już jak trafić do mojego pokoju? - speszyłem się.
-Chyba jeszcze pamiętam - odpowiedział uśmiechając się szeroko.

Tak dużo znaków. Ciągle jakieś dwuznaczności. Kto inny pewnie już na niego by się rzucił wyznając miłość, ale ja byłem tchórzem. A co jeżeli jest hetero, a tylko tak okazuje przyjaźń ? Znienawidzi mnie, wszystko zrujnuję. Więc postanowiłem nie robić nic więcej, póki nie będę miał całkowitej pewności. Będę puszczał tylko delikatne sygnały.

-Łomża Export Miodowe? Żartujesz sobie ze mnie? - zapytałem
-To piwo jest świetne, nie pożałujesz! - odpowiedział mój ukochany (szkoda ze o tym nie wiedział).
-Mam nadzieję. Jak nie, to będziesz dymał do sklepu po porządne piwo - zażartowałem. Zaczęliśmy się śmiać.
-To co robimy? - zagaił Adrian
-Kupiłem ostatnio fajny film a niemiałem jeszcze okazji go obejrzeć. Nazywa się "Udręczeni", to horror. Może sobie zrobimy mały seans ? - wysunąłem propozycję.
-Brzmi zachęcająco -odpowiedział Adrian i jak zwykle się uśmiechnął - idź po piwo, odpalaj film i oglądamy.

Leżeliśmy obok siebie na moim łóżku, popijaliśmy piwo i chrupaliśmy chipsy. Film był świetny, ale straszny. Parę razy wzdrygnąłem się, Adrian również. Raz nawet, w strasznym momencie chciał złapać moją dłoń, podejrzewam że odruchowo. Gdy film się skończył, było już dość późno.
-Fajny film, nieźle się czasami wystraszyłem - powiedział Adrian
-Rzeczywiście, film przedni. To się nazywa fajny horror. A nie coś w rodzaju Piły, który wywołuje u mnie tylko i wyłącznie odruchy wymiotne.
-Masz rację.-zakończył - Późno już. Muszę iść.
-Szkoda.
-Kiedy będziesz w szkole?
-W poniedziałek powinienem się zjawić. O ile Kuba nie zepchnie mnie ze schodów - zażartowałem
-Nawet tak nie mów. Z resztą od 2 dni nie ma go w szkole, nie wiadomo co się z nim dzieje.
-Mam nadzieję że utopił się w wannie.
Moja wypowiedź spowodowała wybuch śmiechu zarówno u mnie jak i u Adriana.

Odprowadziłem go do drzwi. Ładnie się pożegnaliśmy, niestety tylko poprzez podanie ręki. Zamknąłem drzwi. Nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Zakochałem się w tym facecie na całego. Ogarnęła mnie rozpacz i uczucie bezradności. Co jeżeli nigdy nie odważę się wykonać pierwszego kroku ? Co jeżeli on również tego nie zrobi ? Uschnę z miłości do niego.

Zostawiłem rozpacz za sobą. Przypomniałem sobie o zdjęciu, w które wpatrywałem się przez 20 minut dzisiejszego popołudnia. To ciało ... od razu obudził się mój mały. Nie robiłem sobie dobrze od jakiś 5 dni. Sporo się musiało tego nazbierać, wystarczył mały impuls ażebym eksplodował.
Poszedłem do łazienki i zrobiłem sobie dobrze. W życiu tak szybko nie doszedłem i w życiu tak dużo nie wystrzeliłem. To był mój rekord.
Byłem trochę zmęczony. Postanowiłem wziąć prysznic i pójść spać. Gdy położyłem się w łóżku, rozmyślałem o Adrianie. Zasnąłem i śniłem tylko o nim...

Obudziłem się około 2 w nocy. Było bardzo mokro. Koszulka przykleiła się do mnie, nie była pierwotnie biała a żółta. Spociłem się tak mocno, że kołdra była cała mokra. Czułem tępy i ogłuszający ból w głowie. Jakby ktoś co 5 sekund uderzał mnie w potylicę młotkiem. Z trudem wstałem z łóżka, było ciemno, ale czułem, że mój błędnik szaleje. Kręciło mi się bardzo w głowie. Ból był nie do zniesienia. Wymacałem włącznik światła, zapaliłem je, ale minęło ze 2 sekundy zanim mój mózg rozpoznał światło. Bardzo się bałem, z trudem wyciągnąłem z szuflady tabletki, wycisnąłem ich chyba z 5. Nie myślałem trzeźwo, szybko je połknąłem. Nie gasząc światła próbowałem trafić znowu do łóżka. Pamiętam jedynie, że się przewróciłem. I nic więcej.

-Darek!
Uchyliłem oczy, zobaczyłem że zza okna dochodzą promienie słońca.
-Darek, śniadanie! - krzyknęła matka.
Świetnie. Po prostu cudownie. Ja w nocy się przewróciłem i spałem na ziemi i nikt tego nawet nie zauważył ? Nic nie usłyszał ? Nikt nawet rano nie zaglądnął. Cóż za troskliwa rodzinka.
-Już wstaję - odkrzyknąłem z trudnością.
Co to było? Teraz naprawdę się przeraziłem, to już nie zwykły ból głowy. Przyrzekłem sobie, że jak najszybciej udam się do lekarza, aby dowiedzieć się co to może być.

Niedziela była taka jak zwykle - pełna lenistwa, oglądania telewizji i siedzenia przy komputerze. Nic nadzwyczajnego. Nigdy nie sądziłem, że kiedykolwiek chciałbym tak bardzo wrócić do szkoły. Wiedziałem, że prawdopodobnie czeka tam na mnie Kuba, ale byłem gotowy na to. W domu powoli umierałem z nudów, więc szkoła zdawała się być jedyną alternatywą.

Nastawiłem sobie budzik na godzinę 6.50. 40 minut było dla mnie wystarczającą ilością czasu na przygotowanie się do szkoły. Budzik prawdopodobnie dzwonił, ale ja jak zwykle głupi musiałem go wyłączyć i nieświadomie dalej pójść spać. Po chwili otworzyłem oko, spoglądnąłem na telefon - 7.40! lekcja zaczyna się za 20 minut!
Ekspresowo się ubrałem, złapałem plecak i wyszedłem z domu. Nie miałem nawet czasu zrobić sobie drugiego śniadania, ale posiadałem jakieś pieniądze w portfelu. Na moje szczęście autobus przyjechał dość szybko.
Do szkoły wbiegłem o 8.05. Wspiąłem się na 2 piętro i wszedłem do sali numer 29, sali języka polskiego. Wszyscy już siedzieli, a profesor sprawdzała obecność. Gdy otworzyłem drzwi, wszystkie oczy skupiły się na mnie. Miałem założony kołnierz, moje oko było jeszcze lekko podbite, a na prawym policzku widniała duża rana, już zasklepiona strupami.
-Dzień dobry, bardzo przepraszam za spóźnienie. - wymamrotałem
-Dzień dobry Dareczku, cieszymy się, że jesteś już z nami. Usiądź proszę.
Gdy przechodziłem przez salę czułem na sobie wzrok wszystkich 30 uczniów. Zauważyłem, że mojego oprawcy nie ma, a cała jego świta spogląda w swoje zeszyty. Dziwne uczucie, wręcz tryumfalne.
Bolek siedział z Krzyśkiem. Michała nie było, a zawsze z nim siedziałem. Zauważyłem jednak, że miejsce koło Adriana jest wolne.
-Mogę? - wyszeptałem
-Jasne, siadaj. - odpowiedział Adrian ściągając plecak z krzesła.
-Dzięki.
Gdy w końcu się usadowiłem i wypakowałem, Adrian nachylił się ku mnie i wyszeptał:
-Kubę złapała policja, w domu miał 300 gram marihuany. Na 100% pójdzie siedzieć i do końca szkoły raczej go nie zobaczymy. - powiedział radośnie Adrian.

Czy to już koniec mojej męki? Może w końcu po roku cierpień będę miał święty spokój? Miałem nadzieję, że ten frajer zgnije w pierdlu, a ja będę miał czas, aby całą swoją uwagę skupić na obiekcie moich pożądań - na Adrianie.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez vergilius dnia Sob 22:27, 18 Lut 2012, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
sebastianq
Debiutant



Dołączył: 16 Sty 2011
Posty: 1
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Sandomierz

PostWysłany: Sob 22:34, 18 Lut 2012    Temat postu:

Akcja rozwija się w dobrym kierunku. Smile
Zastanawiają mnie bardzo te bóle głowy..


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
pisarek666
Moderator



Dołączył: 31 Sty 2010
Posty: 659
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 12 razy
Skąd: Kraków

PostWysłany: Sob 22:46, 18 Lut 2012    Temat postu:

Świetne opowiadanie, realistyczne, rzeczowy styl bez słodkiego rozmamłania, ciekawe przeżycia!!! Olbrzymi plus za regularność wstawiania odcinków. Bóle głowy to tętniak czy guz?

Pozdrawiam


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
vergilius
Admin



Dołączył: 14 Lut 2012
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Skąd: Festung Breslau

PostWysłany: Sob 22:55, 18 Lut 2012    Temat postu:

Wiele razy już dziękowałem, ale muszę to zrobić jeszcze raz. Jestem zdumiony tak dużą liczbą pozytywnych opinii i ciepłych słów.
Wasze oceny są dla mnie motywacją do dalszego pisania.

Pisarku,wszystkiego dowiesz się w następnym odcinku (czyli prawdopodobnie już jutro )


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez vergilius dnia Sob 22:55, 18 Lut 2012, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Skrzydlaty69
Adept



Dołączył: 03 Lut 2012
Posty: 50
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Koło

PostWysłany: Sob 22:57, 18 Lut 2012    Temat postu:

Szkoda, że takie krótkie są te części Smile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
vergilius
Admin



Dołączył: 14 Lut 2012
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Skąd: Festung Breslau

PostWysłany: Sob 22:58, 18 Lut 2012    Temat postu:

Nie narzekaj Skrzydlaty, widywałem na tym forum krótsze

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
czesq40
Dyskutant



Dołączył: 27 Lis 2010
Posty: 126
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz

PostWysłany: Sob 23:00, 18 Lut 2012    Temat postu:

Ja mam nadzieję że się wreszcie odważycie na wyznanie sobie swoich uczuć, opowiadanie jak zwykle świetne, no już nie mogę się doczekać na kolejny odcinek,zaczynam coraz bardziej bać się o ciebie, wystraszyłem się kiedy w nocy wstałeś taki spocony i z potężnym bólem głowy, mam nadzieję że to nic poważnego, pozdrawiam autora.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
vergilius
Admin



Dołączył: 14 Lut 2012
Posty: 481
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Skąd: Festung Breslau

PostWysłany: Nie 13:43, 19 Lut 2012    Temat postu:

Z przyjemnością prezentuję 5 odcinek mojego opowiadania. Mam nadzieję, ze przypadnie Wam do gustu.



Sobotnie wyjście do klubu Armenia było chyba najszczęśliwszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się w życiu przytrafiła. Nie narzekam nawet na to, że dostałem przy tym mocno w łeb. Pozwoliło mi to na bliższe poznanie Adriana, osoby, która w tej chwili stanowiła sens mojego życia.

Mój oprawca, Kuba dostał 3 lata bezwzględnej odsiadki za posiadanie znacznej ilości narkotyków prawdopodobnie w celach handlowych. Jego grupka szybko się rozpadła. Widać, że byli razem z nim tylko dlatego by nie być przeciwko niemu. Koszmar oficjalnie się skończył, ja i moi przyjaciele w końcu poczuliśmy ulgę. Ja cieszyłem się, że idąc do szkoły nie muszę się już martwić o to, czy wrócę do domu z podbitym okiem, a mogę rozmyślać o Adrianie i o tym, jak jeszcze bardziej się do niego zbliżyć, jak wysyłać mu kolejne sygnały, jak dowiedzieć się czy czuje to samo co ja.

Z Adrianem spotykaliśmy się coraz częściej. Przyznam się szczerze, że zacząłem trochę zaniedbywać swoich starych przyjaciół na jego rzecz. Mieli mi to pewnie za złe. Ale co ja miałem poradzić? Serce nie sługa...

3 tygodnie po całym zdarzeniu, a tydzień po ściągnięciu kołnierza nadal nie udałem się do lekarza. Ale faktem było że głowa bolała mnie coraz rzadziej i coraz słabiej. Myślałem, że było to coś przejściowego, że to też mam już za sobą. Cóż, nie mogłem mylić się bardziej...

Nie martwiłem się tym wtedy tak mocno. Zwłaszcza, że zbliżał się dzień wycieczki! Nasza wychowawczyni wymyśliła sobie eskapadę do Krakowa. Michał, Krzysiek i Bolek należeli do drużyny piłkarskiej i w tym terminie mieli mieć turniej, dlatego jechać nie mogli. Ale jechał za to obiekt moich westchnień. Pewnego dnia zapytałem:
-To jak, jedziesz do tego Krakowa?
-Tylko, jeżeli jedziesz ty - odpowiedział szczerząc zęby
-A ja tylko wtedy kiedy ty-przekazałem - A to oznacza, że ...
-Jedziemy! - dokończył za mnie klepiąc mnie po ramieniu. Przeszył mnie dreszcz. Każdy kontakt fizyczny z Adrianem powodował u mnie przyspieszenie rytmu serca.
-Są pokoje dwuosobowe. Czy jest możliwość, ażebyśmy ...
-Byli w jednym pokoju? Pewnie! - znów za mnie zakończył po raz kolejny szeroko się uśmiechając.
W końcu nadarzyła się sposobność! Ja i Adrian w jednym pokoju!

-A świeżą bieliznę zapakowałeś?
-Mamo! Mam 18 lat, chyba wiem że muszę mieć ze sobą majtki!
-No tak kochanie, przepraszam. Ale martwię się, pierwszy raz jedziesz tak daleko beze mnie.
-Nie martw się. Nie jadę sam, będzie mnie pilnować jakieś 20 osób. A teraz muszę iść, bo jak nie zdążę na najbliższy autobus to nie zdążę na pociąg i z wycieczki nici - starałem się szybko pozbyć mamy.
-No dobrze, uważaj na siebie. Daj mamie buziaka.
-Mamooo!
-No daj, proszę cię!
Posłusznie spełniłem prośbę mamy. Następnie zbiegłem szybko po schodach i udałem się w kierunku przystanku. Po drodze zahaczyłem o kiosk, kupiłem sobie Ibuprom i z racji, że głowa mnie lekko bolała od razu zjadłem dwie tabletki. Zrzuciłem to na reisefieber. Na moje szczęście autobus przyjechał punktualnie, na mieście nie było korków ani niespodziewanych sytuacji. Świetnie, wszystko układało się idealnie.
Na dworcu PKP czekali na mnie już wszyscy uczestnicy wycieczki, także ta najważniejsza osoba, czyli Adrian. Wychowawczyni sprawdziła obecność, za parę chwil podjechał pociąg, zapakowaliśmy się do niego i odjechaliśmy w kierunku Krakowa. Frekwencja była dość niska, więc mogliśmy przebierać w miejscach siedzących. Ostatni wagon był nawet prawie pusty. Nauczycielka kazała zebrać się w jednym miejscu, żeby w razie kontroli biletów nie latać po całym pociągu. Ja i Adrian wybraliśmy pusty przedział. Podróż miła trwać około 5 godzin. W ogóle mi to nie przeszkadzało, każda minuta spędzona z moim ideałem nie była minutą straconą. Większość czasu spędziliśmy na rozmowie, objadaniu się słodyczami i oglądaniu fajnego filmu na moim laptopie.
Wszystko zepsuło się w okolicach Poznania. Z sekundy na sekundę łeb zaczął mi pękać, a w dodatku poczułem nudności. Musiałem zbladnąć, bo Adrian od razu to zobaczył:
-Darek, co ci jest?- zapytał
-Nie wiem. Głowa, boli, kręci się, wymiotować ... - nie dokończyłem, tylko zerwałem się na równe nogi i pobiegłem do toalety. Dawno nie wymiotowałem, a nienawidzę tego uczucia.
Po 5 minutach wyszedłem, przy drzwiach czekał na mnie Adrian. Ledwo na nogach się trzymałem, więc złapał mnie za rękę, przełożył ją przez swój kark i odprowadził mnie do przedziału.
-Dzieje się z tobą coś bardzo niedobrego. Byłeś u lekarza? -zapytał
-Nie... - wyszeptałem
-Dość tego. Jak tylko wrócimy idziesz do lekarza. Jeżeli sam tego nie zrobisz zaniosę cię na rękach.
-Dobrze ...
Doprowadził mnie na miejsce. Ułożyłem się wygodnie na kanapie zajmując wszystkie 4 miejsca. Momentalnie zasnąłem.
Coś mnie szarpało, uchyliłem oko i zobaczyłem piękną twarz Adriana, wpatrującą się bezpośrednio we mnie. Czy to sen ?
-Wstawaj śpiąca królewno. Za 10 minut wysiadamy - powiedział uśmiechając się
-To już?
-Już już. Co się dziwisz, większość drogi przespałeś. Jak się czujesz?- zapytał
-Już dobrze. To musiało być jakieś zatrucie, coś musiało mi zaszkodzić.
-Co nie zmienia faktu, że musisz koniecznie iść do lekarza!
-Dobrze mamo. - odpowiedziałem uśmiechając się . Adrian uśmiech odwzajemnił.
Wysiedliśmy na dworcu Kraków Główny. Dotarcie do hotelu zajęło nam mniej niż 15 minut, ponieważ był on bardzo blisko centrum. Tego dnia się zakwaterowaliśmy i zwiedzaliśmy rynek, kościół Mariacki i zamek Wawel. Nic, co wymagałoby rozpisywania się. Najbardziej interesował mnie wieczór. Kupiliśmy sobie pół litra Krupnika, coś do picia i zagryzienia. Miałem nadzieję, że oboje porządnie się spijemy, może do czegoś dojdzie.

Zabawa była przednia. Piliśmy kolejkę za kolejką, a z racji, że rzadko pijamy wódkę, szybko uderzała nam ona do głowy. Rozmawialiśmy dużo i szczerze przez cały czas. Niestety bardzo się zawiodłem. Gdy wódka się skończyła, oboje ledwo zachowywaliśmy przytomność. W tym momencie powinno się coś wydarzyć. Niestety, Adrian spojrzał tylko na mnie i powiedział:
-Jestem zjebany. Idę spać.
-No, ja też - odpowiedziałem
Zaczął sie rozbierać. Po raz pierwszy w życiu widziałem jego piękne i ponętne ciało na żywo. Miał na sobie wspaniałe bokserki Calvine'a Kleine'a. Rzucił się na łóżko i po 5 minutach już słyszałem jego ciche chrapanie. Ja ,chociaż oczy mi się kleiły, poczekałem jeszcze pół godziny, aż zapadnie w głęboki sen. Gdy to nastąpiło wstałem i podszedłem do jego łóżka. Krew we mnie buzowała, było tak cicho, że słyszałem bicie swojego serca. Moje podniecenie sięgało zenitu, jeszcze w życiu mój mały tak nie urósł. Adrian ułatwił mi zadanie, bo nie przykrył się kołdrą. Widziałem to jego umięśnione ciało, czułem jego naturalny zapach. Ukląkłem przy łóżku, przez chwilę go obserwowałem. Później postanowiłem działać. Wyciągnąłem rękę i zacząłem obmacywać go, najpierw po brzuchu, później po klatce piersiowej. Zbliżyłem do niego głowę, wąchałem ten cudowny zapach, zmieszanie naturalnego zapachu ciała z perfumami. Pocałowałem go w policzek (w usta nie mogłem, bo nimi oddychał), następnie w sutka. Poczułem jak coś ścieka mi po policzku. To łza. Byłem jednocześnie taki szczęśliwy i zarazem tak zrozpaczony. Dotknąłem jego przyrodzenie, najpierw przez bokserki, potem wsunąłem rękę do środka. To było najcudowniejsze uczucie w moim całym osiemnastoletnim życiu. Poruszałem ręką bardzo powoli do góry i w dół. Jego penis się obudził do życia. Drugą ręką odchyliłem bokserki i go zobaczyłem. Idealny, jak już kiedyś wspominałem, nie za duży, nie za mały. Byłem taki podniecony, najchętniej bym się na niego rzucił w tej chwili. Ale jego sen stał się bardzo niespokojny. Kręcił głową z boku na bok, inaczej oddychał. Było mi tak dobrze, ale postanowiłem skończyć, żeby nie ryzykować.
Wróciłem do swojego łóżka, położyłem się, odwróciłem twarzą do Adriana by go widzieć i zasnąłem.

Obudził mnie on, około godziny 8.
-Darek, wstawaj, musisz być gotowy w 30 minut, w przeciwnym wypadku nie zdążymy. - powiedział klęcząc nad moją twarzą.
Szybko wstałem i się ubrałem. Adrian na szczęście nic z wczorajszego wieczora nie pamiętał. Dzięki Bogu. Dzisiejszego dnia mieliśmy się udać do byłego nazistowskiego obozu koncentracyjnego Aushwitz-Birkenau w Oświęcimiu. To było bardzo smutne przeżycie, być w miejscu gdzie zginęło tyle osób. Jak widziałem krematoria, rampę czy ścianę egzekucji chciało mi się płakać. Adrian też był cały czas zamyślony, uważnie słuchał przewodnika. Gdy tam byliśmy nie zamieniliśmy ani jednego słowa. To by było nie na miejscu.
W pociągu powrotnym z Oświęcimia do Krakowa siedziałem razem z Adrianem. Nie był rozmowny, w sumie nikt nie był. Każdy z nas był przytłoczony ogromem tej tragedii. Ja patrzyłem przez okno. Wtedy się do mnie odezwał:
-Dobrze się czujesz?
-Tak. Dlaczego pytasz?
-Bo krew ci leci z nosa. - wyjaśnił zaniepokojony
-No co ty? Nawet nie czuję. - odpowiedziałem, obmacując się po kieszeniach w poszukiwaniu chusteczek.
-Trzymaj - podał mi swoją
Powycierałem krew i przyłożyłem chusteczkę do nosa. Po chwili na nią spojrzałem. Krew była gęsta i ciemna. Żylna. -Dziwne - pomyślałem
-Martwię się o ciebie - powiedział Adrian - masz coraz więcej dziwnych symptomów.
-Ja bym tego wszystkiego tak nie łączył -próbowałem się tłumaczyć
-A ja bym łączył. To się robi niebezpieczne.
-Wiem. Idę do lekarza tylko jak wrócimy.
Reszta wycieczki minęła już dość szybko i bez większych emocji. Następnego dnia zapakowaliśmy się do pociągu, po raz kolejny siedziałem z Adrianem. Cały czas rozmawialiśmy, tym razem już bez żadnych przygód i odpałów. Do stacji docelowej dojechaliśmy o godzinie 18. Był czwartek.
-Pójdę z tobą.
-Gdzie?
-Do lekarza.
-A lekcje?
-Pieprzyć lekcje. Poza tym, pewnie będzie duża kolejka. Nie chcesz mieć kogoś do towarzystwa? - zapytał uśmiechając się
-Jasne. Jeżeli chcesz możesz ze mną iść - odpowiedziałem ciesząc się z jego propozycji.
-Dobra. To co, widzimy się jutro o 8? Gdzie?
-Moi rodzice mają prywatne ubezpieczenie. Pójdziemy do E-medu.
-Łał, do tego prywatnego szpitala? Super. To widzimy się o 8 przy wejściu?
-Może być.
-Trzymaj sie Darek.
-I ty również, Adrian.
Pożegnaliśmy się przyjacielskim uściskiem.

Następnego dnia o godzinie 8 byłem już przy drzwiach szpitala. Czekał tam na mnie już mój przyjaciel.
-Jak się czujesz? - zapytał
-Wyśmienicie. To co, idziemy? -odpowiedziałem radośnie
-Chodźmy zatem.
Rodzice płacą rocznie za prywatne ubezpieczenie około 6 tysięcy złotych, za nas wszystkich. Ja bym spożytkował te pieniądze inaczej, ale to ich decyzja. Stać ich.
Nie można porównywać prywatnej i publicznej opieki zdrowotnej. To są dwa inne światy. Powitały nas uprzejmie dwie recepcjonistki. Skierowały na odpowiednie piętro i do odpowiednich drzwi. Kolejka była minimalna, może 2-3 osoby. Czekaliśmy siedząc w wygodnej skórzanej sofie, ciągle rozmawiając. Z nikim tak nie rozmawiałem. Szczerze i długo. Nigdy nie kończyły się nam tematy. To była moja bratnia dusza.

Kiedy nadeszła moja kolej, Adrian powiedział:
-To ja tu na ciebie poczekam.
-Dawaj wchodź ze mną. Nie lubię lekarzy, ktoś musi mi towarzyszyć.
-A nie będzie protestować?
-Żartujesz? Rodzice płacą za to majątek, on nie ma prawa protestować - odpowiedziałem przez śmiech.
Weszliśmy do gabinetu. Przywitał nas około 40-45 letni lekarz internista. Powiedziałem, że to jest mój przyjaciel i że dotrzymuje mi towarzystwa bo nie lubię wizyt u lekarzy. Medyk zgodził się oczywiście i uśmiechnął:
-Na co pan narzeka?
-Bóle głowy, wcześniej bardzo silne, teraz już słabsze. Światłowstręt, nudności i wymioty.
-I krwawienie z nosa - dodał Adrian
-I krwawienie z nosa - powtórzyłem lekarzowi.
-Tak. A ile to już trwa ?
-No, myślę że jakieś 3-4 miesiące.
Lekarz zrobił duże oczy. Wyraźnie wstrząsnęło nim moje wyznanie.
-3-4 miesiące!? I przychodzi pan dopiero teraz?
-Myślałem że to migrena ... - nie dokończyłem, bo lekarz już pisał coś na papierkach. Po 10 minutach dał mi mały pliczek.
-Proszę natychmiast zgłosić się do laboratorium na badanie krwi. Jadł pan coś - pokręciłem głową - to dobrze. Następnie poczeka pan na wyniki, potrwa to jakieś 30 minut. Później uda się pan na piętro -1 na badanie rezonansem magnetycznym. Wynik będzie w 10 minut. Po tym wszystkim proszę na 3 piętrze zrobić elektroencefalogram . Ze wszystkimi wynikami proszę zgłosić się do mnie, proszę wejść bez kolejki.
Wstrząsnął mną stanowczy ton lekarza. Spojrzałem na Adriana, ten był wyraźnie podenerwowany.
-Panie doktorze, czy to coś poważnego? - zapytałem niepewnie.
-Jeszcze nie wiem. Ale będę wiedział, jak dostarczy mi pan wyniki.
Wyszliśmy i szybko udaliśmy się do laboratorium.
Po drodze Adrian powiedział.
-Boję się.
-Ja też i to cholernie. - odpowiedziałem.
Zrobiłem badania krwi, poczekałem na wyniki. Następnie rezonans magnetyczny, który w ogóle nie różnił się od tomografu. Na końcu EEG. Tysiąc kabli podłączonych do mojej głowy i kilometrowa taśma z zapisem fal mózgu.
Z wszystkimi wynikami ponownie udaliśmy się do lekarza. Cały czas panowała bardzo nerwowa atmosfera. Weszliśmy bez kolejki. Wręczyłem lekarzowi wyniki. On studiował je dobre 10 minut, po czym odłożył je na bok i spojrzał na mnie z politowaniem. Czułem że coś jest nie tak, że jest źle.
-To ependymoma follicular isthmos cerebrum caule.
Słuchałem z uwagą jednak nic nie zrozumiałem.
-Pan wybaczy, ale nie uczyłem się łaci ...
-Wyściółczak, rodzaj glejaka. Ma pan guza mózgu, panie Dariuszu.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez vergilius dnia Nie 15:25, 19 Lut 2012, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Skrzydlaty69
Adept



Dołączył: 03 Lut 2012
Posty: 50
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Koło

PostWysłany: Nie 14:16, 19 Lut 2012    Temat postu:

Wrzucaj jak najprędzej następną częśćSmile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
czesq40
Dyskutant



Dołączył: 27 Lis 2010
Posty: 126
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz

PostWysłany: Nie 14:21, 19 Lut 2012    Temat postu:

Jak zwykle wciągające opowiadanie, tak strasznie chciałem baby to nie było nic poważnego, smutno mi się zrobiło że to tak źle, że, sam nie wiem, co bym nie napisał to nic nie zmieni, pisz dalej czekam z niecierpliwością, pozdrawiam serdecznie autora.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
pisarek666
Moderator



Dołączył: 31 Sty 2010
Posty: 659
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 12 razy
Skąd: Kraków

PostWysłany: Nie 14:31, 19 Lut 2012    Temat postu:

"Wszystko, co jest przedstawione w tym opowiadaniu jest na podstawie moich osobistych przeżyć. Pewnie tak pisze większość autorów, ale w moim przypadku to całkowita prawda"

Mam nadzieję, że teraz jest już wszystko ok (wydawało mi się że ostateczna diagnoza stawiana jest w trakcie operacji - pewności jednak nie mam).
Opowiadanie jest naprawdę dobre i nie masz się co dziwić pozytywnym komentarzom.

Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy.

Pozdrawiam


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum GAYLAND Strona Główna -> Same przysmaki Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4, 5, 6  Następny
Strona 2 z 6

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group
Regulamin