Forum GAYLAND
Najlepsze opowiadania - Zdjęcia - Filmy - Ogłoszenia
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy  GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Hej gamle man!
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 9, 10, 11 ... 35, 36, 37  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum GAYLAND Strona Główna -> Same przysmaki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Nie 22:46, 21 Cze 2015    Temat postu:

Ciągle mam nadzieję, że życiowa forma przede mną... Ale dzięki.

Akcja obecnie odbywa się w Wilczej Porębie, mniej więcej w takim otoczeniu:
[link widoczny dla zalogowanych]
(w podobnej chałupie jak ta na dole po lewej, tylko to drzewo przy którym siedziM Szymon jest nie przed domem a w ogrodzie w tyłu)


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez homowy seksualista dnia Nie 22:49, 21 Cze 2015, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
blask12345
Wyjadacz



Dołączył: 07 Cze 2015
Posty: 957
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Skąd: zewsząd

PostWysłany: Pon 0:43, 22 Cze 2015    Temat postu:

bycie w wysokiej formie nie wyklucza bycia w życiowej w przyszłości Smile

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Pon 2:13, 22 Cze 2015    Temat postu:

Co ja mogę napisać... Postaram się odpowiedzieć na wszystkie posty, które ostatnio się tu pojawiły. Będzie trochę gorzkich refleksji. Siedzę sobie nocą i planuję drugą część Innych, bo na to czekają ci, którzy jeszcze tu zaglądają. Trochę mi żal, że to miejsce pada i że w zasadzie stał się to teatr jednego aktora, bardzo chciałbym aby to wyglądało inaczej. A że jestem trochę rozgoryczony? ja się w ogóle zastanawiam, dlaczego piszę. Kiedyś pisałem miniaturki dla Strony Puchatej (już niestety jej nie ma), głównie dlatego, że literatura gay spotykana w internecie zupełnie mi nie leży a poziom większości 'opowiadań' woła o pomstę do nieba. Później przypadkiem trafiłem na to forum, w czasach, kiedy zaczęły się tu pojawiać najlepsze teksty - Patryka i Pisarka. Przy całym szacunku dla ich tworczości, to już było to, co lubię ale dalej mi czegoś brakowało, głównie sytuacji homoseksualizmu na szerszym tle społecznym, jakiegoś kronikarskiego opisu, jak to występowało w różnych okresach historii. Tak powstała Gra szwajcarska, w której bohater (dość wzorowany na moim życiu i doświadczeniach) stara się wyrwać ze świata pikiet, łaźni i kibli, które na początku lat 80. były de facto jedynym sposobem na znalezienie sobie partnera do seksu.

Później, po dobrych doświadczeniach z Grą, chciałem porównać sytuację homoseksualistów w polsce i Wielkiej Brytanii i tak powstał Zabójczy trójkąt, który cały czas czeka na dokończenie (i pewnie się doczeka). Niestety, w tak zwanym międzyczasie przeczytałem Lubiewo Witkowskiego i moje marzenia, ze kiedyś napiszę coś dobrego na temat homo, rozwiały się. Przerwałem Trójkąt i inne opowiadanie, osadzone w realiach historycznych i postanowiłem nie wracać do pisania. Zwłaszcza, że padła Puchata a i tu zaczęło sie robić coraz gorzej. Pech chciał, że od jakiegoś czasu nosiłem w sobie historię dwóch zwariowanych chłopaków, którzy swoją orientację odkrywają już z nowej rzeczywistości politycznej - ale nie społecznej - i tak powstali Inni, tacy sami. Mimo nowych czasów, optymizmu i entuzjazmu roku 1989 tematy homo są dalej silnym tabu. Traf chciał, że akurat tamtą historię pisało mi się wyjątkowo przyjemnie, a i, jak na upadek tego forum, była całkiem popularna. No i powstał mały problem - nie ma tygodnia, bym nie dostał maila z pytaniem, kiedy bedzie ciąg dalszy Innych. Niestety, to dalej pisanie dla dwudziestu kilku czytelników, gdyż nie dorobiliśmy się czegoś takiego jak Nifty Archives (może na szczęście, biorąc pod uwagę ile tam grafomanii i zwykłej perwery). Szans na publikację nie mam żadnych, może z jednym wyjątkiem - powieść Witamina M (powieść dla młodych czytelników, którzy odkrywają u siebie homoseksualizm) ma szansę wyjść po angielsku, ale to dopiero wstępne rozmowy. To forum to w zasadzie żywy trup. Próbę otworzenia własnego zakątka z literaturą gay - chomik - na razie trudno ocenić. To, na co liczę najbardziej - feedback, sól literatury internetowej, w tym przypadku nie istnieje. Mówię o mądrym feedbacku, próbie nawiązania jakiejkolwiek dyskusji a nie pytaniach o kolejny odcinek (choć to też miłe).

Ten kawałek, Gamle man, piszę właściwie tylko dlatego, że chcę wyrzucić z siebie refleksje zgorzkniałego pięćdziesięciolatka, trochę w krzywym zwierciadle. Wybrałem niezbyt dobrą formułę, trochę przegadałem drugi etap powieści - to wszystko jest do naprawienia ale, tak naprawdę, po co? Szanuję i cenię moich Czytelników ale jest ich coraz mniej. Obecnie walczę z poważną chorobą tarczycy i pisanie jest rozrywką i próbą ucieczki - i dlatego jeszcze mi się chce. Ale chce mi się coraz mniej. Zabrakło tego etapu, kiedy krąg czytelników się rozrasta. Tak, wiem że w przypadku literatury gay, bardzo niszowej, trzeba mieć sporo szczęścia i umiejętności. Podejrzewam, że mi zabrakło jednego i drugiego. Dlatego, mimo, że chciałbym napisac 2. część Innych, nie wiem czy po Gamle man nie dam sobie spokoju. Po prostu patrzę na to krytycznie i widze, że wysiłki przrastają rezultaty. Trochę wsiąkłem w to pisanie i będzie mi brakowało - choć cały czas liczę, że stanie się coś, co spowoduje że to miejsce odzyska dawną świetność i pisanie tu, nawet na kiepskim poziomie, będzie naprawdę coś warte.

Pozdrawiam.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez homowy seksualista dnia Pon 2:39, 22 Cze 2015, w całości zmieniany 10 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
blask12345
Wyjadacz



Dołączył: 07 Cze 2015
Posty: 957
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Skąd: zewsząd

PostWysłany: Pon 20:58, 22 Cze 2015    Temat postu:

a może, wybacz za śmiałość, skoro uważasz, że forum upada (też tak widzę: zwłaszcza po innych tematach, że nic się w nich nie dzieje, a w tych co są to stale tematy z gejowskich for: gdzie się lubisz spuszczać itd) to może założysz coś na kształt bloga ze swoimi tekstami (jakich wiele) i ew. mógłbyś też publikować teksty (na tym blogu), które by ci odpowiadały poziomem? bloga można zawsze lepiej wypozycjonować w necie, będzie na niego łatwiej trafić z wyszukiwarki (niż na to forum) i przy odpowiednim poziomie odwiedzin (kliknięć) mógłbyś wejść w jakiś układ z reklamodawcami itp. mógłbyś nawet spróbować wejść w jakiś układ z obecnymi już w necie blogerami...to tylko pomysł, ale może w ten sposób miałbyś jakieś poczucie sensu pisania Smile bo jak wnioskuję z twoich wpisów (ostatnio) to powoli tracisz sens, a szkoda by było stracić tak dobrego twórcę może w przyszłości z tego bloga zrobi się coś w rodzaju nifty. osobiście uważam, że może i większość z tamtych opowiadań (jak określasz) to perwera, ale umówmy się, że czasami po prostu potrzeba czegoś do zwalenia konia (i niekoniecznie musi być to pornos, czasami lepsze opowiadanie). tak więc każdy rodzaj 'literatury' ma jakąś rację bytu (swoją drogą pisanie o rzeczach zakazanych nie jest żadnym łamaniem prawa, łamaniem prawa jest namawianie do tego [nazywa się to podżeganie]. więc...mogą się nam nie podobać jakieś 'układy', całe piękno w demokracji i wolności słowa polega na tym, że nie jesteśmy zmuszani do czytania tego...nie lubię bdsm więc nie wchodzę na nifty do tego działu...).

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Pon 21:02, 22 Cze 2015    Temat postu:

Odpowiem później albo jutro, na razie piszę kolejny odcinek i założę się o 100 funtów, że jednak wolałbyś go przeczytać zamiast jakichś mętnych wynurzeń na temat nifty i blogów. Będzie przed północą.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
blask12345
Wyjadacz



Dołączył: 07 Cze 2015
Posty: 957
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Skąd: zewsząd

PostWysłany: Pon 21:07, 22 Cze 2015    Temat postu:

o 100 funtów to będę mógł założyć się z tobą za jakiś czas ale rzeczywiście, w takim razie nie przeszkadzam

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Pon 21:45, 22 Cze 2015    Temat postu: 37.

- Potrzebujesz czegoś jeszcze? Herbaty? Czegoś słodkiego? Może chcesz pooglądać telewizję? - zapytała Teresa, gdy Magnus po kolacji wracając z ogrodu przemierzał salon w drodze do pokoju.
- Nie, dziękuję - odpowiedział Magnus. Co prawda dawno nie oglądał telewizji, ale jaki jest sens kiedy prawie nic się nie rozumie? Przywiózł ze Szwecji walkmana, w pokoju było jakieś zabytkowe radio, pamiętające jeszcze lata osiemdziesiąte, będzie musiało wystarczyć. Trochę dziwnie czuł się bez Kornela i powoli zaczynał się zastanawiać, czy dobrze zrobił że nie naciskał aby i podczas tego cholernego kongresu nie zamieszkali gdzieś razem. Jeszcze kilka, najwyżej kilkanaście dni, kiedy będzie miał szansę zdobyć tego mężczyznę i być z nim naprawdę razem. Kornel imponował mu i wprowadzał dużo uporządkowania w jego bezładny świat wewnętrzny, w którym nie było żadnego autorytetu. Pojawił się w ostatnim momencie, kiedy jeszcze ktoś mógł nad nim zapanować, zrobić na nim wrażenie, wykorzystać ten fakt do tego stopnia by nim pokierować. O tym wiedział tylko on sam. W jego życiu już zaczynał się pojawiać alkohol i narkotyki. Jego kumpel z klasy, Stig, miał dostęp do tego i owego, już kilka razy spotykali się wieczorami by zakurzyć czy wciągnąć linijkę. Magnus do tej pory jechał, jak to się mówi, 'na sępa' ale koledzy już zaczęli przymawiać się o pieniądze. Na razie wykpił się stu koronami ale wiedział, że to dopiero początek. I że kiedyś skończy jako drobny złodziejaszek w ICA czy innym supermarkecie. A Kornel? Taki śmieszny, zagubiony dziadek, któremu wydaje się, że jest ważny. No dobra, w jakichś tam okolicznościach i konfiguracjach jest ważny, wszystko na to wskazuje. Magnus powoli zauważał, że odkrył w Kornelu coś, czego nie zrobił nikt dotąd - odkrył potrzebę dawania uczucia. Czegoś czego on nigdy nie miał. A zaczęło się to na rybach, dla niego były to najważniejsze ryby świata.

No i jeszcze sprawa tego. Nigdy nie nazywał tego inaczej jak właśnie 'to'. Już wtedy, w pociągu, kiedy Ulla chciała go zmusić, żeby jej zrobił minetę, wiedział, że to nie dla niego. Mało się nie porzygał. A w tym samym czasie podniecały go stękania kumpla, któremu laska robiła dobrze na górnym łóżku przedziału sypialnego. Jakiś czas później, na basenie, odkrył, że podobają mu się dojrzali, przystojni mężczyźni, przy czym przystojność nie oznaczała szczuplej sylwetki. Dla niego ważne było, żeby facet miał to 'coś' w sobie. A Kornel miał i miał tego nawet w nadmiarze.
- Co teraz może robić Kornel? - powiedział do siebie i zaczął intensywnie przypominać sobie najpikantniejsze momenty ich znajomości. Te nad jeziorem, kąpiel w schronisku, spanie razem. Dość szybko osiągnął stan, na który czekał. Na wszelki wypadek zgasił światło w pokoju, położył się na łóżku, Kornela oczywiście, na którym zamierzał spać, i zdecydowanym ruchem ściągnął spodnie i kąpielówki. Wyskakujący i uderzający o podbrzusze członek wywołał przyjemny dreszcz. Chwycił go w rękę, nieco zaskoczony takim gorącem. A wyobraźnia pracowała coraz bardziej...

To był ten sam krzyk co wczoraj. Tej samej głośności, choć chyba jeszcze bardziej przejmujący. I za chwile się powtórzył. Całe napięcie, gromadzone w sobie przez co najmniej ostatni kwadrans, implodowało w Magnusie w ułamek sekundy. Z wściekłością puścił sztywny jeszcze członek i naciągnął spodnie. Najchętniej wpadłby na dół i zrobił awanturę, że on tu nie może spać.. Krzyk powtórzył się po raz trzeci i był już nieco inny, jakby zwiastujący nadejście jakiejś poprawy. I znów te same kroki, szuranie, otwieranie i zamykanie drzwi. Domyślił się, że to Teresa, pewnie podała mu jakiś lek albo zrobiła co innego, podała herbatę, cokolwiek. Magnus wiedział, że nastrój, który tak bardzo wypracował, nie wróci. Jednocześnie mimo późnej pory nie mógł liczyć na to, że szybko zaśnie. Odczekał jakiś czas, wydawało mu się, że odpowiednio długi i ruszył w kierunku drzwi.

Magnus i Kornel zajmowali pokój na piętrze, rodzina Teresy zajmowała parter, który składał się z salonu, dwóch sypialni, kuchni i łazienki. Z tego co Magnus zdążył się zorientować, Teresa zajmowała pokój na tyłach domu, od ogrodu, a Szymon - od frontu, zaraz przy salonie. Układ domu był taki, że aby dostać się do pokoju Szymona musiał przejść przez salon, co prawda dość daleko od pokoju Teresy, wydłużało drogę i czyniło ją niebezpieczną. - Trudno - powiedział do siebie Magnus i jeszcze przed opuszczeniem pokoju narzucił na siebie bluzę. Niech to jakoś wygląda - pomyślał, odpuszczając jednocześnie zastanawianie się nad ewentualną wymówką. Schody pokonał bezszelestnie, w salonie palił się słaby kinkiet, więc przynajmniej tu nie było problemu z jego pokonaniem. Miękki kowarski dywan idealnie głuszył kroki bosych stóp chłopca. Za kilka sekund był już w drugim niewielkim hallu, tuż przed drzwiami do pokoju Szymona. Były zamknięte.

Magnus uważał się za w miarę odważnego człowieka. Nie szarżował, nie szalał zbytecznie, ale kiedy było trzeba potrafił wspiąć się na skałę, przebiec metr przed jadącym samochodem czy zrobić coś równie ryzykownego. Tu jednak zbaraniał przed zamkniętymi drzwiami. Z emocji pociły mu się ręce, słyszał własny oddech i bicie serca. - Przecież tam nie mordują - pocieszał samego siebie. Tak, tylko co on chce osiągnąć? Schodząc w ogóle się nad tym nie zastanawiał, teraz ero zaczął. - Chcę sprawdzić co się dzieje i jeśli Teresa mnie dorwie, powiem to jej prosto z mostu - postanowił. Chłód klamki uspokoił go nieco, chwilę ją potrzymał zanim delikatnie nacisnął. Ustąpiła. W miarę powiększania się szczeliny miedzy drzwiami i framugą, jego nozdrza zaatakował zapach niewietrzonego pokoju, zupełnie inny niż całego domu który porządkiem mógłby zawstydzić nawet katalogi IKEI. Magnus przyzwyczajał oczy do prawie absolutnej ciemności. Zlokalizował kontury łóżka, szafy, prostokąt okna. Z łomocącym sercem postąpił w kierunku łóżka. W pewnym momencie poczuł ostry ból w stopie, na szczęście nie mocny. Musiał na coś nadepnąć. Coraz bardziej uważając zbliżał się w stronę łóżka. W ostatniej chwili dostrzegł wózek inwalidzki, jeszcze chwila a byłaby katastrofa. Jak mógł tego nie przewidzieć?

Szymon leżał na plecach, w rozchełstanej bluzie od piżamy, przykryty tylko do pasa. Mało co było widać, część Magnus musiał dopisać pracą własnej wyobraźni. Jego oczy były już na tyle przyzwyczajone do mroku, że widział całkiem wyraźnie zarys twarzy, klatkę piersiową, ręce. Korciło go, żeby wejść w jakikolwiek kontakt fizyczny z ciałem Szymona, jednak na razie wygrywał w nim strach. Czuł się dziwnie, mniej więcej tak jak dziś - a może wczoraj? - przy stole. Wiedział, że przed sobą ma ciało chore, które, może już niedługo... Otrząsnął się z przerażenia na samą myśl. Ale nie mógł się jej długo pozbyć. Żeby tak dało się przekazywać zdrowie... - pomyślał. W ogóle jego myśli zaczęły być coraz dziwniejsze. Chciał chwycić go za rękę, potrzymać, być razem z nim choćby przez kilka minut... Ale coś go blokowało. Tak samo, jak blokowało go przed powrotem do pokoju.

Do rzeczywistości przywrócił go dźwięk kroków za ścianą. Miękkich, wygłuszonych ale ciągle obecnych. Później słyszalny zwłaszcza w tej ciszy hałas spuszczanej wody, i znów drzwi, kroki, i to coraz bliższe. W tym momencie Magnus nie myślał nic, nie miał na to czasu. Banie się to bardzo ciężkie zajęcie, bardzo często wykluczające robienie czegokolwiek innego. Gdy usłyszał ostateczny trzask zamykanych drzwi w pokoju Teresy, odetchnął i z ogromną niechęcią podjął decyzję o odwrocie.

Kornel obudził się i dobrą chwile trwało zanim dokonał najważniejszych ustaleń. Jest w Orlinku, we własnym pokoju hotelowym, do którego wrócił w nie do końca jeszcze dla niego zrozumiałych okolicznościach po jakimś raucie. Aha, raut był na dole w hotelu, nie musiał się specjalnie wysilać. Tylko dlaczego chodził po parku? - Zaczynam popadać w jakiś alkoholizm - pomyślał, nieco wystraszony zanikiem pamięci. Słyszał o amnezji alkoholowej, czyżby to było to? Chyba jednak nie, skoro po umyciu zębów i otworzeniu okna mógł jakoś uporządkować wydarzenia wczorajszego dnia. Dnia bez Magnusa. Ciekawe co on robi? - zastanawiał się przez cały poranek, hotelowe śniadanie, jakieś nieistotne pogawędki przed sesją i nawet w momencie, gdy wchodził na mównicę by wygłosić referat, który stał się sławny zanim jeszcze został wygłoszony. Nie było to co prawda nic co kwalifikowałoby się do Science czy Nature, zamierzał jednak przygotować świat naukowy do publikacji, która wyjdzie już niedługo, a w której podważy kilka istotnych ustaleń. A on w tym momencie, zamiast skupić się nad jedną z najważniejszych chwil w życiu myśli o jakimś czternastolatku i zastanawia się, czy on zjadł śniadanie...


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
blask12345
Wyjadacz



Dołączył: 07 Cze 2015
Posty: 957
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Skąd: zewsząd

PostWysłany: Pon 22:49, 22 Cze 2015    Temat postu:

biedny Magnusik nie mógł dokończyć zabawy Sad

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Wto 21:26, 23 Cze 2015    Temat postu: 38.

– Podsumowując, stare i wciąż pokutujące przekonanie o budowie systemu fleksyjnego języków północnogermańskich prawdopodobnie doczeka się weryfikacji, również za sprawą tego drobnego, acz nie będę fałszywie skromny, istotnego przyczynku. Dziękuje państwu za uwagę.
Kornel nie słyszał burzy oklasków jaka towarzyszyła mu, gdy wracał z mównicy na miejsce. Nie cieszył się tym wykładem tak jak się tego spodziewał. Gdyby na sali był Miłosz, może byłoby inaczej. Latami czekał na tę satysfakcję, ciężko na nią pracował. I kiedy przyszło co do czego...
– Znakomity wykład, panie profesorze, tyle świeżych pomysłów. Niektórym mózg młodnieje gdy się starzeją – skomplementował go siedzący obok profesor Krzeszewski, ten sam, który nie skomplementował przedwczoraj jego wyglądu. Kornel wymamrotał niezbyt wyszukane podziękowanie i natychmiast schował głowę w notatkach. Nie chciał słuchać komplementów, które były tyleż wyszukane co nieszczere. Wiedział, że jest na tej sali kilka osób, które wyłapie nieścisłości bądź pozorne nieścisłości i spróbuje go powieźć na widłach, mimo że rzecz jasna zaraz jak tylko przewodniczący ogłosi przerwę na papierosa, będą słodzili mu do mdłości. Kiedyś uznawał, że jest to nieodzowny atrybut pracy naukowej, wręcz lubował się w siarczystych polemikach i sam był tym, który z upodobaniem wsadzał patyki między szprychy. Teraz, kiedy właśnie powinien dyskontować swój największy sukces życiowy, wszystko zaczęło mu, jak to mówi młodzież, wisieć. Nic nie czuł poza piekącymi policzkami i palącym głodem nikotynowym. Sięgnął po wydębioną kiedyś od rzucającego palenie kolegi gumę Nicorette i dalej uciekał przed pełnym podziwu i jeszcze pełniejszym zawiści wzrokiem naukowego świata i półświatka. Nie zauważył, jak przez salą która już była zasłuchana w prelekcję następnego golema, przeszła drobna, szczupła kobieta, zauważył ją dopiero, kiedy podeszła do jego stolika.
– Pan profesor Bartnik?
– Tak, to ja.
– Jest telefon do pana. Ten ktoś nie przedstawił się ale prosił, żeby pan albo podszedł do telefonu albo był dostępny pod telefonem za pół godziny.
Kornel spojrzał na zegarek. Wyjście z konferencji może być odebrane jako objaw lekceważenia, ale wiedząc kto właśnie się produkuje, przewidywał że ta sama osoba będzie pieprzyła te same głupoty.
– Dobrze, to ja podejdę.

– Pan profesor? – usłyszał Kornel przez słuchawkę.
– Tak, to ja – odparł zdumiony. – Miłosz?
– Tak, panie profesorze, to ja. Nie przeszkadzam?
Jeśli wywleka się kogoś z kongresu to chyba przeszkadza się z definicji – pomyślał Kornel ale zatrzymał tę uwagę dla siebie.
– Nie, dlaczego? – powiedział nieco wbrew własnej woli. – Właśnie skończyłem przemawiać i wybierałem się na chwilę na świeże powietrze. Właściwie spadł mi pan z nieba, bo inaczej trudno by mi się było wykręcić...
– Ciesze się – odparł Miłosz, jednak z głosu wynikało coś zupełnie przeciwnego. – Panie profesorze, nie przedłużając, kiedy pan będzie z powrotem we Wrocławiu?
– W sobotę.
Miłosz powiedział do siebie coś, czego Kornel nie wychwycił i kontynuował.
– Panie profesorze, chciałbym się z panem zobaczyć. I to możliwie przed sobotą. Czy jest jakaś możliwość...
Możliwość była zawsze o ile studenciak pofatyguje się osobiście do Karpacza, zwłaszcza, że to on ma do niego interes... Interes? Spędzili ze sobą raptem dwa wieczory, o co może chodzić?
– Musiałby pan się tu pofatygować. A o co chodzi?
– Nie będę owijał w bawełnę. Tamten facet znad jeziora zdążył wczoraj poinformować dziekanat o tym, że ja go pobiłem. Ci idioci z policji dali mu moje dane osobowe łącznie z adresem i uczelnią. Tamten facet musi mieć jakieś znajomości. Chciałbym się po prostu z panem naradzić, co zrobimy. Jest o tyle głupio, że mój ojciec też się o tym dowiedział... Mówię panu, co się dzieje.
Kornel nie bardzo wiedział co ma zrobić a nawet co powiedzieć. W sumie to on był odpowiedzialny za to zamieszanie i to on powinien coś wymyślić. Będzie musiał ruszyć kilka swoich znajomości ale to wszystko wymagało czasu. A rozmowa? Co miałaby dać? Tak na szybko, może go jedynie pocieszyć, porozmawiać, mogą nawet wypić piwo. Powinien odmówić ale... Już sam głos Miłosza działał na niego, słysząc jego zasapany, zdenerwowany dyszkant wyobrażał sobie, że tu stoi, czeka na to, by usłyszeć coś, co zdejmie z niego przynajmniej częściowo ciężar tej sprawy.
– Dobrze, niech pan przyjedzie, znajdę jakąś godzinkę, może dwie. Tylko wieczorem, nie bardzo wiem, jak pan wróci do Wrocławia...
– Samochodem, o to niech się pan nie martwi. To niech pan poda czas i miejsce...
Profesor zamyślił się nieco. Nie bardzo chciał, by widziano go jak przed reprezentacyjnym miejscem w Karpaczu ładuje się do auta z jakimś młodziakiem.
– Powiedzmy osiemnasta, na deptaku.

Magnus wyszedł z domu i rozejrzał się po ogrodzie. Wszystko było na swym ustalonym miejscu, Śnieżka, stół, nawet Szymon siedział z tym samym nieprzeniknionym wyrazem twarzy wpatrzony w ten sam punkt. usiadł przy stole i czekał, przed chwilą minął się z Teresą, która poinformowała go, że za kilka minut przyniesie śniadanie do ogrodu. Jeszcze nie zdążył dobrze się rozgościć a już z ganku wyszła Teresa w swym niebieskim kuchennym fartuszku z tacą, na której parowało kakao i piętrzyły się kanapki.
– Jak jest po szwedzku 'smacznego'? – zapytała uśmiechając się.
– W zasadzie nie ma czegoś takiego, mówi się varsågod, tack i towarzystwo zabiera się do jedzenia – odpowiedział.
– No to varsågod – powiedziała kładąc tacę i natychmiast oddaliła się w kierunku altany.
Magnus spojrzał na tacę, po czym, nie rozstawiając jej zawartości, wstał i przeniósł ją do stołu pod jabłonkę. Po chwili wrócił i przyniósł krzesło. Twarz Szymona wydawała się lekko poruszyć. Magnus rozpoczął jedzenie od kanapki z żółtym serem i startymi rzodkiewkami. Zauważył, że Szymon wpatruje się w niego uważnie. Jeden ruch na twarzy chłopca wystarczył, by odczytał jego pragnienie. Wziął z talerza połówkę bułki posmarowaną serkiem imperial i obłożona sałatą i pokrojonym pomidorem z cebulką.
– Varsågod.
– Tack – odpowiedział bez zająknienia Szymon. Pierwsze słowo, które powiedział wyraźnie w jego kierunku. Magnus obserwował jak chłopiec niezgrabnie łapie bułkę, z której zsunął się kawałek pomidora. Dopiero teraz dotarło do niego, że to, ze chłopak wprawia w ruch wózek, nie oznacza, że ma wygimnastykowane ręce. Przysunął krzesło w kierunku Szymona i chwycił kanapkę.
– Pomogę ci – powiedział i zaczął go karmić.
– Sam umiem – odpowiedział Szymon.
– Ale ci nie idzie, razem pójdzie nam o wiele sprawniej – powiedział po angielsku. Szymon tym razem nie protestował. Nie szło mu najlepiej, zdarzyło się, że nadział swój palec na ząb chłopca, to znów Szymon w swej niezgrabności oblizał mu rękę. W końcu uporali się z jedną kanapką i rozpoczęli drugą.
– Naprawdę, nie musisz – usłyszał za sobą głos Teresy. – Nakarmię go za chwilę, gdy już załatwię sprawę jednego śniadania. Naprawdę nie musisz sobie psuć pobytu tutaj – powiedziała jakby smutniej.
– Ależ ja naprawdę robię to z przyjemnością – odpowiedział Magnus rezygnując z własnego kakao i próbując podać mu kubek.
– On ma taką specjalną szklankę z rurką, zaraz przyniosę – powiedziała Teresa – i dokroję kanapek.

Po śniadaniu Magnus poszedł na chwilę do pokoju na górę, wziął jedną ze swych kolorowych szwedzkich bluz i zniósł ja na dół.
– A teraz sprawimy, że będziesz wyglądał jak człowiek – powiedział po szwedzku. – No, podnieś ręce do góry. Hands up!
Zdziwiony Szymon podniósł niezdarnie ręce. Magnus chwycił za poły jego szarej bluzy i ściągnął ją energicznie, obserwując jednocześnie skórę chłopca. Była prawie biała, delikatna, nieskażona promieniami słonecznymi. Patrząc na niego uśmiechnął się do siebie co zostało zarejestrowane przez Szymona.
– No a teraz z ponuraka zrobimy wesołka – powiedział biorąc do ręki niebiesko-żółtą bluzkę z krótkim rękawem. – No jeszcze raz podnieś ręce do góry.
Szymon wykonał polecenie jakby ze świeżymi siłami i w dostrzegalny sposób energiczniej niż poprzednie. Poprawiając bluzę Magnus nie mógł odmówić sobie dotknięcia brzucha chłopca. Dziwne... Normalny człowiek ma jakieś mięśnie, które prężą się, stawiają opór, u niego wszystko było miękkie i wiotkie. Magnus nie do końca wiedział na czym polega choroba Szymona, profesor rozmawiał o tym z Teresą po polsku a później nie było czasu się dopytać.
– Teraz wyglądasz jak typowy Szwed, który nie ma się w co ubrać – powiedział wesoło. Mówi się, że jeśli Szwed nie ma co na siebie włożyć, ubiera się w kolorach swojej flagi narodowej. I, obserwując ludzi w Sztokholmie, zwłaszcza latem, coś w tym musi być...
– Jak to się nazywa po szwedzku? – zapytał Szymon. Mówienie sprawiało mu nie tyle trudność ile jakąś bliżej niezidentyfikowaną przykrość – stwierdził Magnus.
– To? Tröja.
– Tröja tack – powiedział Szymon.
– Tack för den här tröjan – poprawił go odruchowo Magnus.
– Tack för den här tröjan – powtórzył Szymon bez cienia akcentu. Obaj uśmiechnęli się do siebie prawie równocześnie.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez homowy seksualista dnia Śro 0:25, 15 Lip 2015, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
blask12345
Wyjadacz



Dołączył: 07 Cze 2015
Posty: 957
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Skąd: zewsząd

PostWysłany: Wto 23:25, 23 Cze 2015    Temat postu:

1) '- Powiedzmy osiemnasta, na deptaki'.
literówka
2) 'typowy szwed, który nie ma się w co ubrać'
też ('S' zamiast 's')

Smile


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez blask12345 dnia Wto 23:26, 23 Cze 2015, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Śro 21:21, 24 Cze 2015    Temat postu: 39.

Magnus położył naczynia na tacę i zaniósł je prosto do kuchni, nie chcąc zostawiać ich w ogrodzie.
- Gdzie to położyć? - zapytał stojąc bezradnie z przepełnioną tacą na środku kuchni. Teresa odwróciła się do niego znad zlewu.
- Gdziekolwiek, daj, to umyję. Dziękuje za pomoc, wystarczyło tylko zostawić na krzyżaku, przyniosłabym. Ty, o ile dobrze zrozumiałam, masz wypoczywać, w końcu po to przyjechałeś do Polski.
Magnus stropił się nieco. Nie wiedział, co Kornel nagadał Teresie, nad językiem polskim nie miał jeszcze wystarczającej kontroli, musiał mu wystarczyć słownik wyrazów obcych.
- Co to za wypoczynek jak nie ma gdzie iść na ryby - oświadczył smętnie. - Tak to wszystko głupio wyszło. Właściwie to nie bardzo mam co robić, może bym wziął Szymona gdzieś na spacer?
- Na spacer? - powtórzyła bezmyślnie Teresa.
- Bo przecież nie będzie siedział cały czas w tym samym miejscu, prawda?
Teresa zawahała się, jakby chciała coś powiedzieć, przez jej twarz przeszedł nagły kurcz, po czym przerwała mycie naczyń, wytarła swe wypielęgnowane ręce w śnieżnobiały ręcznik. Następnie odeszła od zlewu, wzięła ze stołu paczkę marsów i zapalniczkę.
- Chodź, pójdziemy pogadać. Ale nie tam, do Szymona a przed dom.
Było to miejsce bezpieczne dla wszelakich uszu i Magnus w lot odgadł, ze rozmowa będzie miała charakter poufny. Teresa usiadła na ogrodowym krześle, przy oryginalnym drewnianym stole, stylizowanym nieco na góralski, zapaliła papierosa i odezwała się po dość długiej chwili milczenia.
- Magnus, obawiam się, ze mnie źle zrozumiesz. Wiem, że ci szkoda Szymona, że litujesz się nad nim, nad tym, że musi siedzieć w jednym i tym samym miejscu. Może nawet nie litujesz się, bo widzę, że jesteś dobrym chłopcem. Choć pewnie masz to i owo za uszami, prawda? - uśmiechnęła się.
- A kto nie ma - odpowiedział Magnus, wpatrując się w lekko zamglony szczyt Śnieżki. Tu, z dołu nie wyglądał tak ostro jak tam, na górze, ot, taki niewinny pagórek, tyle że trochę wyżej...
- Widać to po twoich dzikich błyskach w oczach - powiedziała Teresa a uśmiech nie opuszczał jej twarzy. - Ale to nieistotne, tu zachowujesz się wzorowo. Zaś co do Szymona... On nie lubi spacerów, wycieczek. Najchętniej siedziałby w jednym miejscu.
- Może dlatego, że po prostu na nie nie chodzi?
Teresa pokręciła głową. Bezpośredniość Magnusa zaczęła ją lekko drażnić, jeszcze chwila, a zarzuci jej, że nie opiekuje się własnym synem.
- Nie, tu chodzi o coś innego. Nawet wzięłabym go do miasta, tyle, że on nie chce. Każda taka wycieczka jest dla niego bolesna i to z dwóch powodów. Po pierwsze, przypomina mu te czasy, kiedy mógł jeszcze poruszać się o własnych siłach. Po drugie zaś, na mieście są jego byli koledzy i koleżanki. Chyba zauważyłeś, że nikt do niego nie przychodzi?
- Zauważyłem i to mnie bardzo dziwi - odpowiedział Magnus. - Powinni przychodzić chociażby dlatego, że Szymon jest chory.
Teresa potrząsnęła lekko głową, choć jej bujna fryzura afro spowodowała, że Magnus odebrał to jak gwałtowny protest.
- Szymon to nie jest typ, który lubiłby kolegów i koleżanki. Jemu jest najlepiej jak jest sam i daje mu się święty spokój. Na początku przychodzili, owszem, ale później przestali. Ile można siedzieć prawie się do siebie nie odzywając? Jedynie nauczycielka do niego przychodzi w roku szkolnym, bo Szymon ma indywidualne nauczanie. Ale i ona tylko patrzy, by się od tego wymigać a Szymon nie protestuje. Zwłaszcza że jest inteligentny, mimo, że tak mało mówi...
- Zauważyłem - wtrącił Magnus.
- Choć za czytaniem też nie przepada, trzeba go gonić do lekcji.
Magnus usiłował sobie wyobrazić jak w takich sytuacjach można kogoś gonić do lekcji ale nie wnikał.
- Szymek oprócz zaniku mięśni jest również dzieckiem o lekkim stopniu autyzmu, jak to powiedział jego psycholog. Polega to na tym...
- Wiem, na czym to polega - lekko obruszył się Magnus. - W naszej telewizji cały czas o tym mówią. Choroby psychiczne, fizyczne, zboczenia, mówię pani, to jest telewizja dla świrów. Czasem przez tydzień nie da się w niej znaleźć nic fajnego. Czasami się zastanawiam, czy aby programu nie robią takie same świry...
Teresa uśmiechnęła się. Mały brzmiał jak zgorzkniały dorosły, pewnie powtarza skądś zasłyszaną opinie, bo nie wygląda na takiego, który do takich wniosków doszedłby samodzielnie.
- A może jednak spróbuję? - zapytał Magnus uchylając się przed papierosowym dymem. - Niedaleko, nie pojedziemy do Karpacza ale trochę pod górę.
- Jak go przekonasz... - odpowiedziała Teresa. Upór Magnusa zastanawiał ją do tego stopnia, że węszyła jakiś postęp. Zazwyczaj lokatorzy, letnicy i turyści, którzy wynajmowali u niej kwaterę, traktowali jej syna z dobrodziejstwem inwentarza, niektórzy, co milsi, zostawiali mu drobny prezent na pożegnanie. Musiała się liczyć z tym, że przyjdzie dzień, kiedy któryś z letników zainteresuje się jej synem bardziej niż grzecznościowo, ale raczej nie brała tego pod uwagę.

Magnus nie zamierzał pertraktować z Szymonem a po prostu wrócił do ogrodu, chwycił wózek inwalidzki za rączki z tyłu i bez słowa tłumaczenia zaczął pchać w kierunku furtki.
- Co robisz? - zapytał zaskoczony Szymon.
- Biorę cię na spacer - odpowiedział Magnus.
Żadnych protestów, nic, tylko prośba.
- To zawieź mnie tylko do domu, muszę do ubikacji.
Magnus bez słowa spełnił prośbę chłopca. Zarówno wjazd do willi jak i do łazienki urządzone były w taki sposób, ze osoba poruszająca się na wózku mogła swobodnie korzystać ze wszystkich urządzeń. Specjalnie dla Szymona zamontowano nawet niski zlew. Magnus szybko zauważył, że trosce o fizyczne wygody nie towarzyszyło żadne zainteresowanie o inne potrzeby chłopca. A były one niemałe i Magnus z pasją odkrywał jedną po drugiej. Z chęcią zadałby jeszcze kilka pytań Teresie, ale nie chciał, aby zmieniła o nim zdanie na gorsze, trzeba będzie jakoś napuścić na nią Kornela. A jedno z najważniejszych dotyczyło długości życia Szymona. Ile jeszcze przed nim? Do Magnusa powoli zaczynała dochodzić jedna z najtragiczniejszych prawd związanych z Szymonem. Chłopak jest przerażony nie tym co jest a tym, co dopiero będzie.

Magnus spokojnie prowadził wózek inwalidzki. Nic nie mówił, widział tylko jak Szymon chłonie świat, którego już dawno nie widział. Do tej pory płaska droga zaczęła piąć się pod górę, krzaki stawały się coraz wyższe i już wkrótce zostały wparte przez drzewa. Tak dotarli do małej śródleśnej polany. Zostań tu - poprosił Szymon. Magnus zatrzymał się i odetchnął, chłopak co prawda nie był ciężki ale swoje ważył, poza tym jazda wózkiem po piaszczystej ścieżce też męczy. Magnus usiadł na trawie i obserwował to otoczenie, to Szymona. Ten dla odmiany miał oczy utkwione w Magnusie. Nagle trzasnęły jakieś gałęzie i na polanie pojawił się zając. Stanął słupka, nadstawił uszy i za chwilę czmychnął z powrotem w krzaki. Szymon uśmiechnął się szeroko.
- Jak myślisz, przyjdzie jeszcze?
- Nie sądzę - odparł Magnus choć wiedział, że Szymon wolałby usłyszeć coś zupełnie innego. Znów ponury cień wrócił na twarz chłopca.
Magnus nawet nie liczył czasu, jaki spędzili na tej polance, pokrytej świeżą majową zielenią i wrzosowym kolorem rozkwitającego właśnie modrzyka. Było mu dobrze, tak dobrze jak przy Kornelu a może jeszcze lepiej. Tu czuł się przede wszystkim potrzebny. Poza tym powoli zauważał w tym wymizerowanym chłopaku na wózku coś, co go przyciągało, nie pozwalało mu być obojętnym. Najchętniej by go wytargał za te odstające uszy. Ciekawe czy są gorące, bo zrobiły się jakieś czerwieńsze, co nawet bardziej do niego pasowało niż wymęczona bladość, piętno choroby.
- Wracamy już - powiedział patrząc na zegarek.
- Musimy? - w głosie Szymona nietrudno było uchwycić nutkę żalu.
- Tak, bo przyjedzie po mnie Kornel. Popołudnie spędzam poza domem.
Szymon nie skomentował, Magnus jednak po wyrazie twarzy poznał jak mu było z tego powodu przykro.

Na widok wysiadającego z samochodu Kornela Magnus zareagował tak emocjonalnie, że przed samym sobą zrobiło mu się głupio i cieszył się, że stało się to z przodu domu i Szymon tego nie widział. Zapach wody kolońskiej, drapanie niedokładnie ogolonej brody po policzku, konkretny, męski uścisk... Nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo za tym tęsknił. Celowo przytulił się do niego tak, by móc ręką poniżej łokcia dotykać jego brzuch i podbrzusze.
- Nacieszyłeś się już? - zapytał Kornel. - Przebierz się, bo mamy tylko dwadzieścia pięć minut.
- Jak ci wyszedł wykład? - zapytał Magnus z troską.
- Powiedzmy że się odbył - odparł Kornel. - Nawet nie wiem, moim zdaniem dobrze. A ty jak się bawisz tutaj? Nie nudzisz się?
- Później ci opowiem - odpowiedział Magnus i pobiegł na górę się przebrać. Celowo wybrał wejście od frontu. Nie chciał aby go oglądał Szymon i on nie chciał patrzeć na Szymona. A jeszcze trudniej było mu nazwać to, co się właśnie działo w jego wnętrzu. Czuł się jakby kogoś zdradzał. Będąc z Kornelem - Szymona i na odwrót. Co się z nim dzieje, do ciężkiej cholery? Zmieniał właśnie spodnie gdy usłyszał z dołu dźwięk klaksonu, znak, by się pośpieszył. Zbiegł szybko i wpadł prawie bez tchu do auta.
- Gotowy? - zapytał Kornel. - No aż tak nie musiałeś się spieszyć...
- Kornel, mam jedno pytanie do ciebie. Jeśli wiesz, to odpowiedz mi, ale szczerze, dobrze?
- Pytaj.
- Ile jeszcze życia ma przed sobą Szymon?


Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez homowy seksualista dnia Śro 23:06, 24 Cze 2015, w całości zmieniany 3 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
blask12345
Wyjadacz



Dołączył: 07 Cze 2015
Posty: 957
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 18 razy
Skąd: zewsząd

PostWysłany: Śro 21:38, 24 Cze 2015    Temat postu:

dwie wpadki rzeczowe:
1) 'Bezpośredniość Magnusa zaczęła go lekko drażnić'
chyba 'ją'
2) 'Tak, bo przyjedzie po mnie Magnus'
chyba 'Kornel'

poza tym OK Smile


Post został pochwalony 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
januma
Dyskutant



Dołączył: 22 Lip 2009
Posty: 84
Przeczytał: 60 tematów

Pomógł: 6 razy

PostWysłany: Śro 21:45, 24 Cze 2015    Temat postu:

Dwa razy pomyliłeś imiona: to Szymon oprócz zaniku mięśni... A nie Magnus
Po Magnusa przyjedzie Kornel a nie Magnus

A tak poza tym pisz jak najwiecej robi się coraz ciekawiej - nie mogę się doczekać na dalszy rozwój wypadkow i kontynuacje wątków


Post został pochwalony 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
waflobil66
Wyjadacz



Dołączył: 15 Lis 2010
Posty: 505
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 11 razy

PostWysłany: Czw 12:47, 25 Cze 2015    Temat postu:

Próbowałem sobie wyobrazić jak mógłby wyglądać prof. Kornel i najbardziej pasuje mi taki wizerunek:

...oczywiście zanim Magnus namówił Go na ogolenie brody.

(ten na zdjęciu to Frank Kopyc)


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
homowy seksualista
Admin



Dołączył: 07 Lis 2010
Posty: 3063
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 68 razy
Skąd: daleko, stąd nie widać

PostWysłany: Czw 13:58, 25 Cze 2015    Temat postu:

Blisko... Ten na zdjęciu przypomina mi nieco Jana Krzysztofa Bieleckiego. Ale te łagodne rysy trwarzy -tak własniema być.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum GAYLAND Strona Główna -> Same przysmaki Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 9, 10, 11 ... 35, 36, 37  Następny
Strona 10 z 37

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group
Regulamin