GAYLAND

achions27

i teraz jak tak pomyśleć to może już wcześniej chciała z mężem sprzedać mieszkanie i już miała kupców tak też może być

pisarek666

homowy seksualista

pisarek666

homowy seksualista

Tylko variete i knajpa z tańcami przy rurze mi się nasuwa...

pisarek666

achions27

hmm ale macie problem z muzyki umiem tylko śpiewać choć nie tak perfecto i jak to mówiła moja pani "perfecto draconi" jakimś dziwnym wypadkiem wszyscy nazywali mnie smok i pani mnie nazywała draconi i zawsze jak mnie wołała to mówiła draconi choć tutaj trochę wkurzające to było. a co do WFu to ćwiczę każdy to powinien robić przydaje mi się to do odkręcania słoików a tymi tańcami na rurze to przesadzacie to raczej z moim kumplem to się mi kojarzy on ma taki klub a skoro to już mówimy o nim to nie wiem jak go do szkoły dopuścili dopiero w 6 klasie dojrzał na taki poziom.A i przypomniało mi się w wieku 16 lat dopiero przestałem wierzyć że smoki i feniksy itp. nie istniały choć nikt też nie mówił że kiedyś też nie istniały może istniały też nie możemy powiedzieć że Bóg istniał może istniał może nie któż to wie ojej ale się rozpisałem jak na zadaniu z polaka gdy mieliśmy napisać max 2 zdania ja tak czasem mam a teraz mam przez was bo mnie tak podkusiliście na wspominanie Smile

).

i przez nich pół nocy wspominałem teraz to mi wszystko weszło w pamięć i zapomniałem o urodzinach siostry myślałem że mi jaja odetnie

Gość

Smutny początek opowiadania, ale myślę, że warto kontynuować Wink (1)

pisarek666

achions27

pisarek666

Mariusz93 przeczytałem ostatnio kilka opowiadań, o rżnięci w kiblu, o rżnięciu przez pijanych kolegów na wsi i ponownie przeczytałem Twoje opowiadanie. Wycofuję wszystkie wcześniejsze zastrzeżenia, wtedy będzie sprawiedliwie, bo raczej nie jestem w stanie znaleźć odpowiednio obelżywych słów na opisanie tamtych opowiadań. Twoje opowiadanie prezentuje sobą pewien styl i poziom, może nie najlepszy, ale jest utrzymany pewien poziom, napisane poprawnie i bez błędów, włożyłeś w niego zapewne sporo wysiłku, może rzeczywiście pewne szczegóły nie są przemyślane, ale z czystym sumieniem pisze, że po stokroć wolę przeczytać kolejny odcinek Twojego opowiadania niż tamte szmiry. Rzeczy do których się przyczepiłem nie mają większego znaczenia. Mam prośbę nie bierz za bardzo do serca wcześniejszej krytyki.

Pozdrawiam Cię autorze w oczekiwaniu na kolejny odcinek.

LoQ

Ja również czekam na kontynuacje... każdy jakoś zaczynał pisać- pierwsze dzieła nawet wielkich artystów nie były ideałami- praktyka czyni mistrza:) Tak więc nie zniechęcaj się tylko pracuj na stylem (formą i takie tam... bla bla bla... wiesz o co kaman) i pisz dalej.

tom87

Normalne opowiadanie, mi się podoba. A szczegóły, po co mi? Nieścisłości mi nie przeszkadzają, nie będę się na nich wzorował jak będę kiedyś mieć mieszkanie i jak będę je sprzedawał to pszukam znawcę tematu i mi pomoże.
(Zapewne lepiej jakby wszystko było poukładane i wyciaćkane-wypieszczone)

Gość

Część 3

Życie w Białymstoku nie było takie straszne. Miasto nie jest Wrocławiem, ale jednak zawsze coś się tu dzieje. Wakacje minęły szybko, zaczęła się szkoła. No i szybko wpadłem w wir nauki (w klasie maturalnej człowiek się nie nudzi). Od czasu do czasu pisaliśmy z Jackiem na gg, ale nie mogliśmy się spotkać, moja mama stała się nadopiekuńcza. Było to dla mnie uciążliwe, zawsze miałem sporą swobodę w planowaniu swojego wolnego czasu, no ale w życiu wszystko się zmienia.
Nadszedł grudzień, powoli zbliżały się ferie, miałem nadzieje na spotkanie z Jackiem, ale w obecnym układzie nie mogłem liczyć na zbyt wiele....

Zmiany zaczęły się tydzień przed Wigilią. Był to poniedziałek 17 grudnia, nigdy nie zapomnę tej daty. Dzień się zaczął zwyczajnie, zjedliśmy z mamą wspólne śniadanie, poszedłem do szkoły, jakoś wytrwałem osiem lekcji i wreszcie mogłem wrócić do domu, i wyciągnąć się na chwilę na kanapie, o niczym innym nie marzyłem. Ale kiedy wróciłem do domu, gdzie jak zwykle około szesnastej zastałem mamę, okazało się, że nie siedzi jak zwykle przygnębiona nad albumem ze starymi fotografiami.
Wręcz przeciwnie, pierwszy raz od śmieci ojca zobaczyłem na jej twarzy uśmiech i nie był to tylko zwykły grymas, widać było, że z jakiegoś powodu jest szczęśliwa, emanowała od niej radość. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, o co chodzi, ale wszystko miało się wyjaśnić.
- Cześć Kacper, co tam w szkole?
- Jak w każdy poniedziałek mam kompletnie dość, ale widzę, że ty wręcz przeciwnie?
- Nie, co tam mówisz, wszystko jest jak zwykle...
- Taki bajki to sobie opowiadaj dzieciom w szkole. Przecież widzę, że aż promieniejesz z radości, a przez ostatnie pół roku nie widziałem na twej twarzy nawet drobnego uśmiechu. Mów od razu, co cię wprawiło w tak dobry nastrój.
- No dobra, wyjaśnię Ci wszystko od początku. Rano jak zwykle pojechałam do szkoły samochodem, ale w centrum stanął mi na skrzyżowaniu i za nic nie chciał ruszyć. Dosłownie nie wiedziałam co mam zrobić. Nie mam tutaj żadnych znajomych, nawet nie znam innych nauczycieli ze szkoły na tyle, żeby mieć do któregoś numer telefonu.
- No faktycznie nie jesteś ostatnio duszą towarzystwa.
- Nie przerywaj mi Kacper! O czym to ja mówiłam... a już wiem. No więc wyszłam z samochodu, nie wiedząc co mam ze sobą zrobić, nie miałam nawet numeru do ubezpieczyciela. I wtedy podszedł do mnie mężczyzna w średnim wieku, oferując mi pomoc. Pomajsterkował trochę przy aucie no i odpaliło. Był w tym momencie moim bohaterem. Zaprosił mnie na kawę, ale musiała odmówić, w końcu za kwadrans miałam lekcję z 1b. Ale on nie dał za wygraną, powiedział, że na kawę możemy pójść po mojej pracy i zapytał się, o której kończę. Odpowiedziałam mu, że jestem nauczycielką i dzisiaj kończę o 11.35. Ucieszył się i zaprosił mnie do kawiarni na godzinę 12. Zgodziłam się, w końcu jakby nie on to bym dzisiaj nie dojechała do pracy. W kawiarni na Rynku byłam punktualnie. On siedział już przy stoliku. Rozmawiało nam się całkiem przyjemnie. Maciej, bo tak się właśnie nazywa, opowiedział mi o swoich perypetiach życiowych. Okazało się, że żona zmarła mu na raka trzy lata temu, ma syna w twoim wieku i powadzi własną firmę kurierską. W sumie to jest pierwszą osobą, której opowiedziałam o naszym powodzie przeprowadzki do Białegostoku. Zrozumiał, że chciałam odciąć się od przeszłości i wspomnień, w szczególności, że ojca znaleziono w samochodzie razem z kochanką. Rozumiał moje problemy. Jak mu o wszystkim powiedziałam, to od razu mi się humor poprawił. A z racji tego, że za tydzień są Święta, a Maciej ze swym synem Michałem spędzaliby je sami, to ich do nas zaprosiłam. W końcu i tak będziemy tylko my, oni, no i babcia. Co ty na to?
Byłem zszokowany tą całą historią. Nie wiedziałem co mam powiedzieć.
- Ty to potrafisz człowieka zaskoczyć. Nie mam nic przeciwko wspólnym świętom i cieszę się, że wreszcie jesteś szczęśliwa.
- To świetnie. Już nie mogę się doczekać świat. A tak na marginesie to mam nadzieję, że mi pomożesz w przygotowaniach.
- No jasne, że tak.
Święta się zbliżały, pracy było dużo. Zastanawiałem się, jaki jest ten gość, który tak odmienił mamę... Kto to jest...

Mijały kolejne dni, w niedzielę przed świętami wysłałem życzenia świąteczne do starych znajomych z Wrocławia. Ale odpowiedź dostałem tylko od Mariusza. Zdziwił mnie fakt, że Jacek nie odpisał...
Wiadomość od Mariusza to wyjaśniała. Poza standardowymi życzeniami opisał mi też zaistniałą we Wrocławiu sytuację. Okazało się, że rodzice Jacka dowiedzieli się o jego orientacji, przyłapując go z facetem w łóżku i postanowili go wysłać do Australii, aby pracował tam na farmie jakiejś dalekiej ciotki. Chcieli w ten sposób uniknąć kontaktu z synem i dać mu czas na podjęcie tzw. "słusznych decyzji" odnośnie jego przyszłego życia, w czym miała mu pomóc konserwatywna ciotka.
Poczułem się wykorzystany i zdradzony. Jakakolwiek szansa na spotkanie z Jackiem na razie zniknęła za horyzontem w przenośni i dosłownie, a poza tym na razie nie miałem ochoty go widzieć, po tym, co zrobił. Zacząłem wspominać wakacje, wspaniałe chwile spędzone z Jackiem. Zastanawiałem się, jak on mógł mi to zrobić, czy mu kiedykolwiek wybaczę... nie wiem, może... Na razie wydawało mi się to tak ogromnie dalekie, jak Australia... Może jeszcze kiedyś się spotkamy i będzie okazja sobie wszystko wyjaśnić...
Przypomniałem sobie słowa Jacka: Nie trać nadziei Kacper, nigdy nie trać nadziei...
Nadziei nie straciłem, ale straciłem wiarę w ludzi i szczerość ich słów, przynajmniej na razie. Dobrze, że jutro jest Wigilia i obowiązki pomogą mi o wszystkim zapomnieć. A poza tym Święta Bożego Narodzenia to taki magiczny czas, może i mnie zdarzy się coś miłego, będzie jakaś miła niespodzianka...

Mam nadzieję, że kolejna część opowiadania spełni wasze oczekiwania. Sorki, że taka krótka, ale mam ostatnio trochę mało czasu.

Pozdrawiam czytelników

pisarek666

Cieszę się, że jednak napisałeś kolejną część.

Pozdrawiam