 Wysłany: Śro 22:56, 07 Sty 2009 Temat postu: |
|
| I zdaję sobie z tego sprawę.
Ale z drugiej strony zastanawiam się... Czy nie lepiej by było, gdyby odległość byłaby znacznie większa? Każda chwila z nim napełnia mnie radością, szczęściem, spokojem... ale każde rozstanie... jest tym gorsze, im lepiej jest mi i im dłużej jesteśmy razem, chociaż krótkie spotkanie działa podobnie. Mieszkając daleko, spotykalibyśmy się raz na tydzień, moze nawet jeszcze rzadziej... I byłaby tęsknota. Ale nie tak wielka. Teraz spotykamy się codziennie, po południu, ale nie na długo. A potem...? A potem jest wielkie oczekiwanie na następny dzień i następne spotkanie. Z drugiej jednak strony jestem z nim blisko, to umacnia naszą więź, nie muszę się o nic bać, bo wiem, że go spotkam następnego dnia. Doceniam to, bo mozemy się codziennie zobaczyć. Te spojrzenia w oczy, wspólne pocałunki, czasem ryzykowne złapanie się za rękę, jego ciepło, zapach... Ale jak wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia. I tak, jak wspomniałem, największa winę ponosi odległośći... Ale co nas nie zabije, to nas wzmocni. |
|
| Wysłany: Śro 16:57, 07 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Proza - to prawdziwa "opowieść z krypty" Pamiętaj tylko, że Ty masz chociaż te kilka chwil radości i zatracenia, o których inni mogę tylko marzyć ;/ | |
| Wysłany: Pon 23:33, 05 Sty 2009 Temat postu: Questo e vita |
|
| Myślicie, że wielkim cierpieniem jest kogoś nie mieć? Albo szukać i nie móc znaleźć? A może mieć i stracić?
Nie... Wiecie co jest największym cierpieniem? Największym cierpieniem jest kogoś mieć, ale nie móc z nim być. Czas, miejsce, ludzie... Te wszystkie czynniki potrafią tak obrzydzić życie. Czas, który płynie nieubłaganie i nakazuje wczesne rozstanie... Miejsce, którego nie ma, które dałoby bezpieczeństwo, spokój i chwilę prywatności... Ludzie, będący w większości homofobami, nie rozumiejącymi i tak komplikującymi życie... A do tego najgorsze... Odległość... Odległość, od której wszystko jest uzależnione. Mimo, że jest niewielka, nie pozwala na spotkania. I tak jak dzisiaj, kiedy to pisze, nie mogę oderwać myśli od tej pewnej osoby. Jest tak blisko, a tak daleko. A jednak nie mogę przy niej być. To, co teraz odczuwam... nie da się tego opisać. Wiecie jakie okropne jest to uczucie, kiedy jesteście z tą osobą i macie świadomość, że za parę minut musicie się rozstać na całą długą noc a potem pół dnia (łącznie około 20 godzin)? Pozostają (przy dobrych wiatrach) telefon i komputer. I tak w kółko... I to ciągłe ukrywanie się, szukanie sposobności na kradzież tego jednego pocałunku, moment przytulenia się, chwilę trzymania za rękę... Życie... |
|